Ik snap er echt geen jota van. Op maandag 25 feb liep deze kleine friemel met me mee, hard miauwend en hongerig. Hij bleek gechipt en heet Tommy. Tommy woonde nog maar een kleine week bij zijn nieuwe baasjes, ergens aan het Vondelpark. Hij kwam uit het Dierenasiel Oostzaan, waar zijn chip zelfs nog stond geregistreerd. Zijn nieuwe baasjes reageerden niet op telefoontjes van de da en het asiel dat Tommy was gevonden. Wat blijkt: Tommy zit nog steeds in het asiel en er wordt opnieuw een mandje voor hem gezocht.

Wat zijn dat voor mensen die een kat uit het asiel halen en dan na een week weer op straat zetten??? Echt, mensen zijn de ergste beesten die er zijn.

Cupi is een beetje ziekjes. Hij heeft gisteravond al zijn eten eruit gegooid en heeft verder de hele nacht her en der gekotst. Vanochtend wilde hij niet ontbijten. Ik heb het net met kipfilet geprobeerd (daar eet hij normaal mijn vingers bij op) en met warmgemaakte whiskas (fijnprakken, beetje water erbij en even in de magno) maar geen resultaat. Van Bowser had ik nog wat Primperid over, daarvan heb ik net een kwart tablet gegeven. Hopelijk wil hij zo meteen wel eten want niet eten is helemaal niet goed, net zo als niet drinken: uitdroging ligt op de loer. Ik hou het mannetje in de gaten, wordt vervolgd.

Bij terugkomst van het boodschappen doen voor de hongerige wolven op kantoor, rende deze kleine kat op het pleintje voor het gebouw op me af. Hard kopjes geven en heel hard miauwen. Geen bandje natuurlijk, ik was meteen aan het twijfelen of het een zwerfkat of weglopertje was. Beestje was heel dun, jong en heel aanhankelijk. Wat te doen? Niet laten lopen, dat in ieder geval! Er rijden alleen maar auto’s af en aan, levensgevaarlijk voor zo’n kleine vent.

Een meneer uit het gebouw was zo vriendelijk om poezenkind mee naar boven te nemen, mijn handen waren vol met tassen vol met eten. De kleine friemel meteen in de keuken aan de kipfilet gezet, dat ging er goed in. De Dierenkwijtlijn en Amivedi gebeld, of er in de buurt een kleine kater werd vermist. Bij beide geen geluk. Naar de dichtsbijzijnde dierenkliniek gebeld om te vragen of ik langs mocht komen om te kijken of hij gechipt is. Ja, dat mocht. Met enorm miauwend klein ding de hele Overtoom afgelopen, netjes in 2 op elkaar gezette Albert kratten. En ja, meneer is gechipt en heet Tommie. Zijn baasjes zijn gebeld en de voicemail is ingesproken. Nu maar hopen dat de kleine man zo meteen wordt opgehaald. Het is een flinke avonturier want hij woont aan de andere kant van de Overtoom bij het Vondelpark. Ik moet er niet aan denken, maar dit kleintje is 1 van de drukste straten van Amsterdam overgestoken…. 

Update dinsdag 26 februari: Tommie is nog niet opgehaald door zijn baasjes. Hij gaat terug naar dierenasiel Amsterdam Noord-Oostzaan, waar zijn chip nog geregistreerd staat. Tommie woonde nog maar net bij zijn nieuwe baasjes, die nu niet reageren op herhaaldelijke telefoontjes. Vreemd.

Zaterdagochtend 2 februari kreeg ik dit bericht per mail van T. “Gisteravond maakte ik me ongerust over het geluid wat er uit Dexter kwam. Uiteindelijk naar de Dierenarts en hij bleek benauwd, na bestudering van de röntgenfoto bleek er een vernauwing in zijn luchtpijp te zitten. Convenia zou het moeten oplossen als het een ontsteking zou zijn.
Vannacht werd Dexters ademhaling slechter, hij had erge ademnood. Weer naar het dierenziekenhuis, ze hebben een kijkoperatie uitgevoerd. Jammer genoeg geen vreemde voorwerpen in zijn luchtpijp, maar afsluiting door cellen. Ik heb Dexter in laten slapen.
Ik had gehoopt dat hij nog wel 10 jaar of langer bij mij zou blijven, het is een kleine maand geworden, een intensieve maand. Dexter is mijn grote held, hij heeft gevochten om uit de Ketose te komen, hij heeft de laatste twee weken ook laten zien wat een leuke kater hij is. Wilde graag spelen, kon goed kopjes geven en hield van veel geknuffel.”

Dag Dexter.

Zo blij als ik vorige week zaterdag was, zo in de piepzak zit ik en velen met mij al de hele week. Te wachten op goed nieuws over Dexter. Nadat hij thuis was gekomen in zijn nieuwe huis bij T., ging het even goed met hem en toen steeds minder. Niet willen eten, niet willen drinken, helemaal niets kunnen en alleen maar apatisch kijken. Het werd zelfs zo erg dat hij niet meer kon lopen of zijn kopje op kon tillen. T. stapte meteen in de auto, op naar het Dierenziekenhuis Amsterdam. Daar werd Dex meteen aan het infuus gelegd om hem er bovenop te helpen. Helaas, het ging niet beter en er was van alles mis, waaronder een gigantisch kaliumtekort. Zijn suiker is sky high wat ook niet bevorderlijk is voor een spoedig herstel. Vrijdag 11 januari is Dexter verhuisd naar Utrecht, naar de Universiteitskliniek voor Gezelschapsdieren. Hier proberen ze te achterhalen wat er mis is met Dexiepexie. Het is nu alleen maar duimen draaien en wachten op goed nieuws. Kom op Dex, knokken vent en volhouden!

Dierenthuis is verhuisd naar hun nieuwe locatie in Aarle-Rixtel. De dieren hebben nu zoveel meer ruimte en dat zie je meteen op deze foto. Hoeveel poezels zijn het in vredesnaam? Ik begon te tellen maar raakte al snel de tel kwijt. De inzamelingsactie voor het hek loopt nog steeds, dus….

Zomaar wat bewoners van Stichting Dierenthuis. Manlief was na mijn vorige bezoek benieuwd geworden en we zijn samen gisteren naar Wilbertoord geweest. Dierenthuis is een opvang voor kansarme asieldieren. Oude zieke honden, verwilderde katten en katten besmet met het kattenaids- en/of leucosevirus vinden hier een blijvend thuis. En ik mag wel zeggen dat ze allemaal een gouden mand vinden: zoveel lieve verzorging en aandacht voor dieren die nu eindelijk een fijn plekje vinden na toch veel ellende in asiels of op straat.

Het is een huiskameropvang wat betekent dat er geen hekken of tralies zijn. Honden en katten lopen los rond op een groot omheind terrein. Alleen nieuwe katten worden tijdelijk in quarantaine geplaatst voordat ze in de groep komen, in een aparte ruimte. Maar als ze niet ziek blijken, worden ze na een korte periode ook losgelaten in de groep.

Dierenthuis gaat verhuizen naar een groter terrein in Aarle Rixtel. Voor het omheinen van het complete terrein van drie hectare en de aparte compartimenten voor de aids- en leucosekatten is een hek nodig. Dit hek kost 100.000 euro. De eerste meters zijn al binnen maar er is nog heel wat hekwerk te gaan. Als je ook het goede werk van Dierenthuis wilt steunen, kun je een meter (of meer!) hek kopen. Een meter kost een tientje. En om op je gemoed (en beurs) te werken eindig ik met een foto van 1 van de jongste bewoners: een gered campingkitten.

Geef deze pluis een Gouden Hek!

Al eerder schreef ik over het goede werk van Dierenthuis. Mijn broer las mijn verhaal en adopteerde ook meteen een lieverd. Omdat we erg benieuwd waren naar al die knuffels, hebben we een afspraak gemaakt om op visite te komen in Wilbertoord. Gisteren zijn we geweest en we waren helemaal overdonderd door zoveel fijne dieren en fijne mensen.

De katten en honden zijn ontzettend vrolijk als je binnenkomt. Toen wij aankamen (iets later dan gepland, kaartlezen bleek heel moeilijk) zaten de katten net te eten. Er waren genoeg poezels die heel graag geaaid wilden worden en dan ben je dus wel even bezig 🙂

Er zijn zo’n 40 honden en ruim 400 katten. Tellen is ondoenlijk, overal waar je kijkt zie je een kattenkopje loeren of een hondensnuit in een mand. Sommige willen aandacht, anderen niet. Diegenen die naar je toe komen willen graag aangehaald worden.

Ook de honden. Niet allemaal, net als de katten, maar Cleo die ons rondleidde zei precies welke honden een gebruiksaanwijzing hebben. Die laat je snuffelen en naar je toe komen, maar je bent wat voorzichtiger in aanhalen.

Zo niet bij Ozzy, de blinde hond. Die komt tegen je been aanleunen en wil heel graag gekroeld worden. Niets lekkerder dan in je armen liggen en vol overgave geknuffeld worden!

We hebben een rondleiding gehad over het hele terrein en ook de aparte kennel bezocht voor de leucose katten. Die zitten in een aparte ruimte omdat ze besmettelijk zijn voor gezonde katten. Hier werden we ook aan alle kanten om knuffels gevraagd en broer B. heeft zijn adoptiekind Teun kunnen aaien. Ik hoopte ook Zware Jongen een knuffel te kunnen geven, maar helaas had hij zijn strijd tegen Aids verloren. Ook al heb ik hem nooit gezien, ik kreeg een brok in mijn keel van verdriet. Gelukkig heeft hij nog veel liefde, verzorging en heel veel knuffels gehad in de laatste fase van zijn leven.

Toen we weer wegreden waren we even helemaal stil van zoveel lieve dieren. We konden ons niet voorstellen dat al deze knuffels afdankers waren, gedumpt door hun baas of gewoonweg verwaarloosd, getreiterd, achtergelaten of opgesloten. Hulde voor de zorgzame mensen van Dierenthuis, die zoveel om deze dieren geven. Mijn steun hebben ze.

De zomervakantie komt er weer aan, met al het dierenleed van gedumpte katten en honden. Zoveel, op het oog normale mensen, vergeten opeens dat hun huisdier niet meegaat op vakantie. Ach, na de vakantie nemen we gewoon een nieuwe, en hopla, de pluizige vriend wordt uit huis gezet, uit de auto gegooid of aan een boom gebonden. Of nog erger, gewoon vermoord.

Veel dieren zwerven dan opeens op straat, helemaal de kluts kwijt omdat hun baasje of vrouwtje hen niet meer moest. Veel zwervertjes worden bijgevoerd door wel-diervriendelijke mensen, of vinden een nieuw huis via het asiel. Maar er zijn ook dieren die niet meer te plaatsen zijn en verkommeren in asiels, in tuinen of op straat.

Gelukkig is er Stichting Dierenthuis, die biedt dieren een nieuw huis. Hier wonen mensen met een gouden hart voor dieren. Als je de verhalen leest over al die lieve honden en katten, dan word ik weer blij. Alhoewel ik eerst heel verdrietig word van het lezen van al het leed wat de dieren is aangedaan….

Er is een speciale afdeling voor katten met het dodelijke katten aids en FeLV virus. Deze katten krijgen normaal een spuitje maar mogen hier gewoon wonen en genieten van het leven. Uiteraard kost de verzorging van al die dieren geld. Steun die lieverds en doneer 7 euro per maand of meer. Je kunt aangeven voor welk dier je doneert en je wordt op de hoogte gehouden via een digitale nieuwsbrief. Zelf koos ik voor Zware Jongen. Dit dier verdient liefde, zorg en aandacht. Zoals elk dier.

Je staat er niet bij stil als je een kat neemt: hij kan ook ziek worden. En dan niet een ontstoken oog ofzo, of een blaasontsteking, maar echt ziek-ziek. Bowser verraste ons begin 2002 met ziek zijn. Opeens viel hij enorm af (het is een stevige kater van 6,5 kilo) en dronk echt een paar keer per dag zijn waterbak (formaat hondenbak) leeg. Vreemd. Wij hadden nog niet in de gaten dat er iets mis was, een toevallig bezoekende dierenarts zei meteen dat hij of iets aan zijn nieren had, of suikerziekte.

Suikerziekte? Bij een kat??

Naar de dierenarts gegaan (dierenarts=DA), een bloedtest laten doen en inderdaad: meneer bleek diabeet. Je schrikt je helemaal suf in eerste instantie en denkt hoe moet dat nou? Maar een kat met suikerziekte kan gewoon oud worden, mits hij insuline krijgt. Inderdaad, net als bij een mens moet je insuline spuiten en zijn waardes meten om te kijken of hij niet te hoog (=hyper) of te laag (=hypo) zit. Alleen bij een mens met suikerziekte is het allemaal wat makkelijker dan bij een dier. 🙂 Een mens voelt meteen aan dat hij/zij te hoog of te laag zit en handelt daarnaar. Bij een dier moet jij als baasje alle signalen kunnen lezen om te zien wat er aan de hand is met je suikerkat.

We zijn in 2002 begonnen met 2x per dag Caninsulin insuline spuiten: ‘s ochtends om 8 uur en ‘s avonds om 8 uur. Regelmaat is belangrijk, die 2 tijden zijn echt heilig. Vervolgens moesten we iedere week ter controle naar de DA om te kijken hoe hoog of laag Bowser zat met zijn suikerwaarde. Het arme beest moest iedere week in zijn reismandje, hoppetee, naar de DA om de hoek. Nek weer scheren, bloed prikken en meten maar. Na weken stress en een veel te hoge bss (=suikerwaarde) stelde de DA zelf voor dat we zelf gingen meten. Bowser was inmiddels onhandelbaar geworden, die stond bloedprikken nauwelijks meer toe (en geef hem eens ongelijk). Bij de apotheek een Accu Check meter gekocht en zelf aan de slag met bloedmeten en Bowser instellen. Dat werkte echt prima.

Ik houd Bowser in de houdgreep terwijl mijn lief bloed prikt in een zooltje van zijn achterpoot. Bloeddroppel op meetstrip en Klaar is Klara. Je meet op vaste tijdstippen, om zo het laagste punt van zijn insuline inname te kunnen bepalen. De meter heeft ons heel wat tripjes en stress naar de DA bespaard!