‘s Avonds op de bank komt Luigi vaak zo naast me zitten. Voetjes gevouwen, op de rand van de bank, in zijn tv stand. Heerlijk.

Ik kon Luigi niet vinden in huis. Overal gezocht, alle slaapplekken, geen Luigi. En opeens zag ik hem 🙂

Elke dag komt hij even in mijn armen liggen. Kan dan niet meer bewegen want dan is hij weer weg. Ik kan zo uren zitten met het knorrende knuffelbeest, beide helemaal zen.

De uitslagen zijn binnen: Luigi heeft een chronische middenoorontsteking waarbij er in zijn linkeroor een gat in het trommelvlies zit. Zolang hij geen last heeft laten we het zo. Een operatie is mogelijk waarbij het middenoor wordt opgeschoond maar die operatie is risicovol en kan juist andere problemen veroorzaken, met name voor evenwicht. Het kind is weer zijn gewone zelf, wel extreem aanhankelijk naar mij. Hij volgt mij als een hondje, wil overal zijn waar ik ben. Nu maar hopen dat hij klachtenvrij blijft!

En toen zaten we zondagnacht op de spoedkliniek met Luigi. Ik was wakker geworden van een raar geluid en vond Luigi naast de bank. Hij was compleet gedesoriënteerd en kon niet lopen. Hij probeerde het wel maar ‘zwom’ op het droge. Meteen de kliniek gebeld en binnen een half uur waren we daar.

Het leek heel veel op wat hij vijf jaar geleden ook heeft gehad, het syndroom van Horner. Luigi moest ‘s nachts blijven ter observatie en gisteren zijn er allerlei onderzoeken geweest inclusief een CT scan onder narcose. De uitslagen van de onderzoeken volgen nog. Terwijl hij onder narcose was hebben ze zijn oren uitgespoeld die weer helemaal vol met zwarte prut zaten.

Gelukkig mochten we Luigi gisterenavond weer ophalen.

Lopen ging meteen weer goed. Zijn ogen stonden nog wel heel raar, hij had overdag ook nog twee verschillende pupillen gehad. ‘s Avonds waren ze wel weer gelijk maar extreem vergroot.

Ik werk vandaag thuis om hem in de gaten te houden maar hij is vooral heel erg moe. Nu wachten op de uitslagen van de onderzoeken.

Meneer ligt er klaar voor 🙂