10 jaar


Op 30 augustus was het precies 10 jaar geleden dat Koopa naar de Regenboog ging.
10 jaar, het voelt nog als de dag van gisteren.
Hij is nog steeds bij me met heel veel mooie herinneringen en foto’s. Een kleine collage van ons grijze spookje.
Dat bleekroze neusje, zo lief.

toeters en bellen en taart


Vandaag vier ik dubbel feest: ik blogde een lustrum bij elkaar en Koopa en Bowser zouden vandaag 18 jaar zijn geworden.
Mijn eerste post was op 21 april 2007 over Bowser zijn dertiende verjaardag. Zijn broertje Koopa was toen al 5 jaar over de Regenboog.
Vijf jaar CatChat leverde 872 berichten op, waarvan 162 vermiste katten, 33 onverwachte ontmoetingen maar vooral heel veel foto’s en verhalen over mijn eigen vier katten.
Catnip for everyone!

broers

Koopa en Bowser

Geruisloos ging de zesde verjaardag van de sterfdag van Koopa voorbij. Al zes jaar is hij er niet meer,  maar ik denk nog heel vaak aan hem. Op de brug waar vanaf we zijn as hebben uitgestrooid zeg ik altijd gedag tegen hem en krijg ik nog steeds een brok in mijn keel. Dag spookje, je wordt nog steeds gemist.

Heel veel foto’s van Koopa zijn nog uit het pre-historische fotorolletje tijdperk. Zo ook de bovenste hier, waar hij samen met zijn broer Bowser in de net nieuw aangelegde tuin loopt.

30 augustus 2002

Koopa met snoet vol spinnerag

Het is vandaag precies 5 jaar geleden dat we Koopa hebben moeten laten gaan. Hij was zo ziek en op, er was niets meer aan te doen. Ons witte spookje is maar 8 jaar oud geworden en we hadden hem zo graag nog heel lang bij ons willen houden. We waren al heel lang bezorgd om hem: hij at slecht, had altijd diarree en werd zienderogen magerder. We hebben hem helemaal binnenstebuiten laten keren bij onze da, maar er werd niets gevonden. Op maandag 26 augustus 2002 zijn we met hem naar de Faculteit Diergeneeskunde gegaan van de Universiteit Utrecht. Onder narcose werd een biopt genomen van zijn darmen. Koopa woog toen nog maar 2.1 kilo en het was nog maar de vraag of hij uit zijn narcose zou komen. Hij was heel rustig toen we erheen gingen en we hebben nog samen buiten gewandeld in de tuin bij de kliniek. Hij aan zijn tuigje, snuffelend aan alles wat hij tegen kwam. Nog een grote plas voordat we weer naar binnen gingen, dat was zo grappig. Toen hij wakker werd uit zijn narcose en mij hoorde praten, wilde hij hoe dan ook naar mij toe komen, wankelend op zijn pootjes. Thuisgekomen hem helemaal vertroeteld, wachtend op de uitslag.

Lekker boom krabbelen bij de buren

Om uit te sluiten dat het om een voedsel allergie ging, moest Koopa gekookte struisvogelbiefstuk eten. Hij at heel weinig maar was wel alert. Op woensdag 28 kwam ik laat thuis van een dagje zeilen, bezorgd om Koopa. Bij thuiskomst trof ik Bowser in coma aan, met Koopa in paniek erom heen draaiend. Bowser had een hypo en was al ver weg. Meteen naar de spoedkliniek waar hij uit zijn coma kwam en de nacht moest blijven. Op donderdag 29 werkte ik thuis om op Bowser te letten, hoe hij herstelde van zijn zware hypo. Het ging beter met hem, hij had wel een zware klap gehad. Koopa werd steeds minder, bewoog amper en at niets. Op de kattenbak was het drama, iedere keer als hij geweest was moest de bak compleet verschoond worden.

Slapen op het grote rode kussen

Op vrijdag de 30e bleef manlief thuiswerken om op beide katten te letten. Bowser herstelde goed, Koopa zakte weg. Ik zat op mijn werk en hoorde alleen maar dat Koopa alleen maar lag, koud was en niet bewoog of wilde eten. Ik ging naar huis omdat ik het niet vertrouwde: bij thuiskomst trof ik Koopa aan in dezelfde stand als waarin ik hem had achtergelaten ‘s ochtends, toegedekt in een trui van mij. Heel hard knorrend, dat wel, maar hij zag er heel slecht uit. Hij wankelde op zijn pootjes naar de keuken en wilde alleen maar achter de koelkast zitten. Toen gingen bij mij de alarmbellen helemaal af: hij was op zoek naar een donker plekje om dood te gaan… Meteen de da gebeld en we konden er heen.

Buiten in de tuin

Koopa woog nog maar 1,9 kilo en was op. De da zag ons dilemma maar zei heel eerlijk dat zelfs met pepmiddelen Koopa niet te redden was. Hij was aan het dood gaan. Dat zagen wij ook wel en we hebben de moeilijkste beslissing ooit moeten nemen: hem laten inslapen. Dat ging heel snel en hij is in onze armen naar de regenboog gegaan.

Koopa in de wasbak

We hebben hem laten cremeren en zijn as uitgestrooid vanaf een brug over de Amstel. Iedere keer als ik daar fiets, groet ik Koopa en huil ik van binnen. Het verdriet slijt maar zal altijd blijven. Dag lieve Koopa, mijn witte spookje met je mooie witte flapjes. Ik hield niet van katten toen ik je leerde kennen maar jij en je broertje hebben mijn hart gestolen.

Tussen de gordijnen