Vannacht om 5 uur miauwde Bowser me wakker. Hij stond heel hard te loeien, zware paniek. Midden in de nacht ben ik niet op mijn wakkerst, hem meten zat er niet in. Paniek is eigenlijk altijd een te lage waarde dus maar eten gegeven. Zijn brokjes vrat hij zowat met bak en al op, kan er wel van uit gaan dat hij te laag zat. Het meten gisteravond was niet gelukt maar ik had al het vemoeden dat hij weer gestaag aan het dalen is. Vanochtend lukte het meten wel, een half uur na zijn ontbijt had hij 6.6 bss. Maar weer ietsje minder insuline gespoten om een te zware dip te voorkomen. Mijn suikerbeestje blijft een schommelkont.

Een poezenleven is zo slecht nog niet. Beetje eten, beetje slapen, beetje spelen. Boel beetje slapen eigenlijk. Als ik zo naar mijn kinders kijk is Bowser nog het meest actief. Die hobbelt achter me aan, kletst me de oren van de kop en drentelt om mijn benen heen. Yoshi daarentegen slaapt. De hele dag. Om ‘s nachts opeens wakker te worden en om aandacht komt vragen. Ook gezellig maar ik moet hem toch eens leren klokkijken. Beide heren liggen nu samen op slaapzak. Yoshi slaapt al de hele ochtend, die heeft nog niet bewogen. Bowser is wat van plan zo te zien.