Ook al is onze suikerkat Bowser al bijna twee jaar niet meer bij ons, toch lees ik nog dagelijks het suikerkattenforum. Van en voor baasjes en vrouwtjes die zorgen voor een kat met suikerziekte.
Op 6 juni stelde zich daar een nieuwe eigenaar voor, met haar kat waarbij drie weken geleden was geconstateerd dat zij suikerziekte heeft.
Even een quote uit haar eerste voorstelbericht:
“Van de dierenarts heeft ze speciale brokken voorgeschreven gekregen.
Dat gaat goed. Ze krijgt nog wel 1x per dag een cupje natvoer. Ik heb de indruk dat ze al minder plast. Haar vacht is nog goed en staat nog mooi op haar poten.
Ik heb besloten om ze niet te spuiten. Omdat door mijn werk het strakke schema niet haalbaar is.
Wie heeft hier ervaring mee. Eens zal ik ze moeten laten inslapen, maar op welk moment….”
Diverse reacties volgden waarbij de allerbelangrijkste was: ga vooral insuline spuiten. En, als tweede, hoe moeilijk je werk schema ook is, er valt altijd wel een mouw te passen aan insuline spuiten.
Helaas, het vrouwtje in kwestie koos de makkelijkste weg en heeft haar trouwe vriendin van 13 jaar, laten inslapen.
“Vanmiddag heb ik in goed overleg met de dierenarts [poes] laten inslapen.
De dierenarts vertelde mij dat 5 op de 10 katten met suiker worden ingeslapen, vaak veel te laat.
Ik weet voor mezelf dat ik de juiste keuze heb gemaakt, en dat ik een hoop leed heb voorkomen en ik weet dat [poes] nu rust heeft.”
De reacties op het laten inslapen verbaasde me. Die varieerden van “als de juiste zorg niet mogelijk is, was dit de juiste keus. [Poes] verdiende het niet te moeten lijden tenslotte.” tot “Je kat laten rondlopen met veel te hoge waardes en een onvoldoende behandeling, dan was dit de beste oplossing.”
BEGRIP DUS! Terwijl ik zat te stuiteren op mijn stoel van verontwaardiging omdat het vrouwtje in kwestie het niet eens geprobeerd had!!!!
Ik ga het nog een keer zeggen wan het schijnt maar niet door te komen. Een poes met suikerziekte is geen doodvonnis. Het betekent dat je regelmaat moet creëren voor je kat en dat er altijd twee keer per dag insuline gespoten moet worden.
En net zo belangrijk, dat je de suikerwaardes meet. De dierenarts zal aandringen op tijdelijke opname om je kat in te stellen maar dat is helemaal niet nodig. Gewoon zelf thuistesten, sheet bijhouden en het protocol volgen.
Ja, dit betekent dat je meer moet plannen voor avondjes weg en vakanties en dat er altijd een poespas als backup aanwezig moet zijn die ook durft te spuiten en het liefst ook, meten. Maar je sociale leven gaat gewoon door, er verandert eigenlijk niets anders dan dat je je aan het spuit-schema houdt. En soms gaat één van twee even tijdens een diner of feestje snel naar huis om kat te meten en spuiten. Of zorg je voor een poespas die hiermee kan helpen, betaald of niet.
Manlief en ik hebben dit acht jaar met liefde gedaan. Want je kat is toch je allesie? Die dump je toch niet zodra die ziek wordt en medische zorg nodig heeft? Ik trek maar weer de vergelijking naar je kind, je partner of je ouders. Als die ziek worden en structurele zorg nodig hebben, laat je die dan ook vermoorden?
Dag [poes], je was het kind van de rekening. Zoals nog te vaak, en volkomen zinloos, gebeurt.