Ik kreeg meteen het Anton Pieck gevoel bij dit schilderij van Bert Notenboom. Anton Pieck is voor mij het sprookjesbos in de Efteling; het sprookje van de rode schoentjes, de waterput van Vrouw Holle, Sneeuwitje en natuurlijk Roodkapje met de grote boze wolf (en dat ene geitje wat in de grote staande klok verstopt zit). Dat allemaal kwam in me op terwijl ik de schilderijen van Notenboom zat te bekijken. De kittens zijn zo levendig, zo echt, ze zouden zo uit het doek kunnen dartelen om hier aan de bank te krabbelen. Net zo echt als de kok en de koksjongen in het kasteel van Doornroosje; de kok staat halverwege een oorvijg aan de jongen en iedere keer weer denk je: nu komt echt de klap.

Op Wiki kwam ik dit schilderij tegen van Kardinaal de Richelieu met zijn katten. Ik kon eigenlijk alleen maar denken aan de film The Three Musketeers met Charlton Heston als de kardinaal. Briljante film trouwens, nog steeds heerlijk om op een druilerige zondagmiddag onderuitgezakt op de bank te kijken. Maar dat terzijde.

Ik vind het een mooi plaatje, dit schilderij. De blik van meneer de rode eminentie naar die pluizige viervoeters op een vast unieke en peperdure kaart op de grond. De katten zelf die zo te zien een prinsheerlijk en beschermd leven hebben, iets wat voor die tijd uitzonderlijk zal zijn geweest. Zou de kardinaal ze ook namen hebben gegeven? Zouden ze vernoemd zijn naar Lodewijk of Maria ofzo, of naar bijbelse figuren? Dat vertelt het plaatje dan weer niet.

Er is kunst, er is kitsch. Wat de een mooi vindt, vindt de ander verschrikkelijk. Zie hierboven. Zelf hoef ik het niet aan mijn muur te hebben maar er zijn liefhebbers genoeg die er graag een spijker voor willen opofferen.

Terwijl ik dit typ, staart het volgende specimen me aan vanaf de bar 🙂