Collega R. was op vakantie en liep tegen deze koe-kat koelkast magneet aan. De KoeKat, Klara Koe meets Poezenkind. En hij is bijzonder lelijk! En vrolijk. En toepasselijk. Dus nam hij hem voor mij mee en plakt hij thuis op een mooie plek.

In de ware traditie van tuinlaven en -kabouters: de glurende kat!

Ontdek-je-plekje was vandaag in Marken, de toeristische attractie naast Volendam. Vergeet Volendam, Marken is The Place To Be. Ik denk dat de bewoners van Marken subsidie krijgen om er te wonen, of misschien zijn het gewoon acteurs die elke dag tussen 9 en 5 de was buiten hangen? Het tuintje harken? Biertje drinken op de klapstoel? Welgeteld 2 witte poezen gezien en bovenstaande zwarte.

Afgelopen weekend was de trouwdag van vrienden van manlief en mij. Op de trouwlocatie was een kamer met in perspectief geschilderde ornamenten zoals een neptrap, een servieskast, beetje Villa Volta-achtig. Een ook deze kat zat op een vensterbankkussen een beetje om zich heen te kijken. Had geen interesse in neuzen, hoe kan dat nou 🙂

Hele lelijke kattenbeeldjes! En stervensduur ook nog eens.

Broer B. is bezig met een drieluik voor Dierenthuis. En stuurde mij alvast een sneak preview van 1 van de 3. Mooi nietwaar? Ben heel benieuwd naar de andere 2!

Het is vandaag Dierendag, dus alle dieren extra in het zonnetje. Ook onze nieuwe niet-fluffy kinders delen mee, de mini en XXL Puppy van Eero Aarnio. Bowser heeft er zo te zien een Mening over. Mijn eigenste XXL theemuts, ook hij krijgt vandaag extra knuffels en snoepjes alhoewel het voor hem en Yoshi elke dag dierendag is.

Het was me gisteren het dagje wel: in totaal kwam ik 3 A4tjes tegen met oproepen voor vermiste poezels. Her en der in de stad vastgeprikt op bomen, en ik word er altijd een beetje verdrietig van. En vraag me tegelijkertijd af of deze friemels nog thuiskomen, want dat vertelt het verhaal niet. Misschien is het een idee voor de eigenaren om ook een briefje op te hangen als de kat in kwestie weer thuis is?

Daarom vandaag even een luchtig intermezzo over roze geiten en groene terriers. Jahaa die bestaan! Kunstenaar William Sweetlove maakt fantastische absurdistische beelden van dieren, zoals bijgaande roze geit. Maar ook rode varkens met laarsjes, blauwe honden, gele bulldogs en ga zo maar door. Ik kon zo gauw in zijn portfolio geen katten ontdekken maar die kwam ik wel weer tegen bij Chris Tap. Zijn katten zitten er wat sombermans bij in vergelijking met de gekleurde geiten, maar het is aardbeien met peren vergelijken (om er maar eens een verzegde tegenaan te gooien).

Met vriendin K. naar Art Amsterdam geweest op een extra-gratis perskaart. Amazing, ik schijn opeens freelance wat te doen en binnen ben je (tip voor de persmap: kunsteRnaar is met maar 1 R en wel achteraan het woord). En nog wel op de openingsavond, wat een keur aan ruitjesbroeken, gouden vrouwen en enorm enthousiaste begroetingen (He, jij ook hier! Wat leuk!) opleverde. Ik ging om kunst te kijken maar was even zo verrast door Het Type Mens wat er rond liep. Afijn, de kunst daar kwamen we voor (en de rosee) en we werden niet teleurgesteld. Heel veel mooie & fijne dingen gezien, kunst die ik wel aan mijn muur wil hebben. Helaas hangt aan alles een Prijskaart (hoofdletter P jawel) en hoe graag ik ook zou willen, het kan er niet van af. Maar ik heb dingen gezien die zo mooi zijn dat het fijn zou zijn om budget te hebben, om zonder naar het Prijskaartje te kijken zoiets ter plekke te kunnen kopen.

Ik was vooral into foto’s en objecten met honden erop; vriendin K. had het met vogels trouwens. We liepen tegen de Weimaraner foto’s van William Wegnam aan en echt, die had ik zo mee naar huis willen nemen. Ware het niet dat het genoemde Prijskaartje….

Ik kreeg meteen het Anton Pieck gevoel bij dit schilderij van Bert Notenboom. Anton Pieck is voor mij het sprookjesbos in de Efteling; het sprookje van de rode schoentjes, de waterput van Vrouw Holle, Sneeuwitje en natuurlijk Roodkapje met de grote boze wolf (en dat ene geitje wat in de grote staande klok verstopt zit). Dat allemaal kwam in me op terwijl ik de schilderijen van Notenboom zat te bekijken. De kittens zijn zo levendig, zo echt, ze zouden zo uit het doek kunnen dartelen om hier aan de bank te krabbelen. Net zo echt als de kok en de koksjongen in het kasteel van Doornroosje; de kok staat halverwege een oorvijg aan de jongen en iedere keer weer denk je: nu komt echt de klap.