Ondanks vereende krachten is het niet gelukt om suikerpoezel Minous onder dak te brengen. Ze zat al maanden bij Mary in het pension, te wachten op een huisje met een warme mand. Maar niemand durfde het aan om een diabeet in huis te nemen, Minous zat nog steeds alleen. En dat liet me niet los, Minous verdient zoveel meer. In overleg met het asiel, Mary van het pension en Alice en Steven van Dierenthuis, mocht Minous naar haar gouden mandje in Aarle Rixtel.

Vandaag hebben manlief en ik Minous opgehaald en naar Dierenthuis gebracht. Minous snapte er natuurlijk niets van, die heeft het hele eind van Amsterdam naar Brabant geloeid in haar mandje. Ik neem het haar niet kwalijk, het is ook een heel avontuur. Bij Alice en Steven kregen we een hartelijk ontvangst, een zalige bak koffie en natuurlijk een rondleiding over het terrein. Wat een park! De dieren hebben alle ruimte maar ook bescherming tegen regen en kou. Zoveel katten en honden bij elkaar, het is bijna niet voor te stellen.

Het is een schande dat Dierenthuis nog steeds energie en bakken geld moet stoppen in een klagende kunstenaar-buurman (die zegt niet meer te kunnen schilderen van de stank die de dieren veroorzaken) en een dwarsliggende gemeente. Geld en energie die gewoon naar deze dieren moet gaan die door de samenleving zijn afgedankt op soms vreselijke wijze. De foto’s hieronder spreken voor zich: Dierenthuis moet blijven! Deze dieren hebben hun plek gevonden. Minous nog niet helemaal (zie de laatste foto), die vond het allemaal nog heel eng. Maar over een poosje ga ik weer langs knuffelen, zoals alle visite bij Dierenthuis, met Minous en alle andere lieverds.