alle russen zijn hetzelfde

Blauwe Rus, het kan elke wezen, maar hier zit Yoshi op het balkonBij boekhandel Scheltema keek Yoshi me aan vanaf de voorkant van Kattenmanieren magazine. O nee, toch niet! Het was wel een Blauwe Rus maar geen Yoshi. Al die Russen lijken echt als 2 druppels water op elkaar, je ziet alleen verschil tussen mannetjes en vrouwtjes (spitsere snoet).

In deze Kattenmanieren (nummer 3 2007) stond een special over de Blauwe Rus. Een flink verhaal met achtergrondinformatie over het ras en heel veel foto’s. Zo schattig, en al die kittens en katten lijken op elkaar. Vandaar dat de kittens in een nestje altijd gemerkt worden om ze uit elkaar te kunnen houden. Meestal is dat een wollen touwtje als halsband, in een opvallende kleur, of een strikje om de staart. Alleen op die manier weet je welk kitten je vasthoudt.

Toen we op bezoek gingen bij het nestje waar we uiteindelijk Yoshi kochten, hadden de kittens (3 katers en 1 poes) geen kenmerk. De mevrouw van de cattery pakte steeds een kitten op en zei dan: deze is het. O nee, toch niet. Deze is het. O nee, toch niet. Deze is het, o nee, toch niet, het was de eerste! Yoshi was het kleinst van het nestje, dus ik denk wel dat we uiteindelijk het gekozen kitten mee naar huis hebben genomen. Of toch niet?

wassen wassen wassen

en maar wassen
Bowser heeft een nieuw kunstje: mijn handen en gezicht likken. Als ik cremetjes heb gesmeerd is meneer er als de kippen bij om het er snel weer af te likken. Maakt niet uit op welk tijdstip, maar de ochtend is favoriet. Daar word je wel wakker van, een kattentong op je gezicht.

Net sprong hij  op het bureau terwijl ik aan het typen was, voor de dagelijkse wasbeurt. Poot erbij om mijn hand vast te houden en maar wassen, wassen, wassen.

op bezoek bij Dierenthuis

prins(es) op de erwt

Al eerder schreef ik over het goede werk van Dierenthuis. Mijn broer las mijn verhaal en adopteerde ook meteen een lieverd. Omdat we erg benieuwd waren naar al die knuffels, hebben we een afspraak gemaakt om op visite te komen in Wilbertoord. Gisteren zijn we geweest en we waren helemaal overdonderd door zoveel fijne dieren en fijne mensen.

alle katten eten netjes aan tafel

De katten en honden zijn ontzettend vrolijk als je binnenkomt. Toen wij aankamen (iets later dan gepland, kaartlezen bleek heel moeilijk) zaten de katten net te eten. Er waren genoeg poezels die heel graag geaaid wilden worden en dan ben je dus wel even bezig 🙂
overal katten, waar je ook kijkt

Er zijn zo’n 40 honden en ruim 400 katten. Tellen is ondoenlijk, overal waar je kijkt zie je een kattenkopje loeren of een hondensnuit in een mand. Sommige willen aandacht, anderen niet. Diegenen die naar je toe komen willen graag aangehaald worden.

Ook de honden. Niet allemaal, net als de katten, maar Cleo die ons rondleidde zei precies welke honden een gebruiksaanwijzing hebben. Die laat je snuffelen en naar je toe komen, maar je bent wat voorzichtiger in aanhalen.

Zo niet bij Ozzy, de blinde hond. Die komt tegen je been aanleunen en wil heel graag gekroeld worden. Niets lekkerder dan in je armen liggen en vol overgave geknuffeld worden!
Ozzy helemaal happy

We hebben een rondleiding gehad over het hele terrein en ook de aparte kennel bezocht voor de leucose katten. Die zitten in een aparte ruimte omdat ze besmettelijk zijn voor gezonde katten. Hier werden we ook aan alle kanten om knuffels gevraagd en broer B. heeft zijn adoptiekind Teun kunnen aaien. Ik hoopte ook Zware Jongen een knuffel te kunnen geven, maar helaas had hij zijn strijd tegen Aids verloren. Ook al heb ik hem nooit gezien, ik kreeg een brok in mijn keel van verdriet. Gelukkig heeft hij nog veel liefde, verzorging en heel veel knuffels gehad in de laatste fase van zijn leven.

Toen we weer wegreden waren we even helemaal stil van zoveel lieve dieren. We konden ons niet voorstellen dat al deze knuffels afdankers waren, gedumpt door hun baas of gewoonweg verwaarloosd, getreiterd, achtergelaten of opgesloten. Hulde voor de zorgzame mensen van Dierenthuis, die zoveel om deze dieren geven. Mijn steun hebben ze.