Had ik maar katten die van elkaars eten afblijven. Maar helaas, dat is niet het geval.
Al met Bowser en Koopa stond ik als een politieagent tussen de bakjes om Bowser uit het bakje van Koopa te houden.
En dat is nog steeds zo.
Yoshi eet heel langzaam en eet daarom altijd op zijn eigen plekje op het aanrecht.
Mario en Luigi hebben allebei hun eigen ritueel. Het ontbijt krijgen ze verdeeld over de grasmatten. Voor diner sluit ik Luigi op in de wc met zijn eigen bakje, en Mario krijgt zijn hapje op zijn eigen plek naast het aanrecht.
Als Mario klaar is, sta ik braaf naast Yoshi de wacht te houden tot hij klaar is.
Mario is een gehoorzaam kind, die luistert en blijft op de grond.
Zodra Luigi zijn diner op heeft, miauwt hij achter de wc-deur. Zodra die deur opengaat rent hij eerst naar het lege bakje van Mario. En daarna blijft hij als een springveer proberen op het aanrecht te springen om het bakje van Yoshi leeg te eten. Die daar nog steeds staat te herkauwen, met mij ernaast.
En dat ziet er zo uit, elke avond weer.

Eten doen we nooit alleen. En zelfs Yoshi werd enthousiast voor een stukje kip.

Snoetje van mario, zo zoet <3

Hiep Hiep Hoera!
Yoshi is vandaag jarig en is 15 geworden!
VIJFTIEN!
Heerlijk oude sok.
Hij wilde uiteraard niet mooi op de foto 🙂

Yoshi had al een poos een klein bultje op zijn hoofd. Hij had nergens last van maar ik heb er toch naar laten kijken. Gelukkig wat het alleen een cyste! Bij het aanprikken van de bult liep het ding al leeg. Uiteraard is Yoshi nu nog steeds boos op mij vanwege het dierenarts bezoek 🙂

Er stond zalm op tafel.
Yoshi haakte meteen zijn poot aan mijn vork voor een hapje.
Die snoet, dat neusje, daar kan ik geen nee tegen zeggen.

In het mandje in de zon in het open raam.
Yoshi geniet 🙂

Zo lief, die rose kussentjes <3

Ik was zeehondjes knuffelen in Pieterburen en mocht Lena mee naar huis nemen 🙂

Ik blader door mijn blog en zie dat Yoshi minder vaak op de foto staat dan Mario en Luigi.
Waarom?
Nou hierom.
Yoshi ligt lief te slapen in een holletje. Hij kijkt me schattig aan als ik tegen hem praat.
Op het moment dat hij de camera ziet gebeurt bovenstaande.
Dit is zijn camera gezicht 🙂 Altijd.
Schattig hè?

Tot het moment dat Yoshi de camera zag, stond hij vrolijk en lief te stampen op zijn dekentje.
En toen zag hij de camera 🙂
Yoshi zijn gezichtsuitdrukkingen spreken altijd boekdelen, ik kan lezen en schrijven met hem. Zijn hoofd zegt alles.