Yoshi was de vaste schoot-zitter. Ging ik richting bank, dan kwam hij al aandrentelen. Zitten, kleedje op schoot en daar was Yoshi al. Uren lang, samen op de bank. Zonder Yoshi, geen poes op schoot. Zo naar.
Mario moet uit zichzelf op schoot komen, anders blijft hij niet zitten. Hij kan heel lang naast me staan, naar het kleedje op schoot kijken, en toch niet op schoot komen. Pak ik hem op, knort hij heel hard, maar springt hij er toch af.
Maar nu, de laatste dagen, komt hij EINDELIJK uit zichzelf op schoot.
Awwww wat lief