omgevingsallergie


Hoe is het nu met Luigi?
We zijn nu een jaar verder en hij is onder behandeling bij de dermatoloog. Met veel testen, medicatie en het wisselen ervan is er een winnaar uitgekomen. Met Histacalmine is zijn huid onder controle.
Geen zwarte acne meer onder zijn kin, geen open wonden.
Hij blijft nog wel veel wassen maar het overmatige is er vanaf.
Ik ben nu aan het kijken wat er gebeurt als ik niet elke dag een pil geef, maar om de dag. Vooralsnog gaat ook dat goed!
Dus duimen dat het menneke misschien over zijn omgevingsallergie is gegroeid.

knuffelbeer


Mijn lieve Mario, het is zo’n enorme knuffelbeer.
Zacht en pluizig, en altijd tegenstribbelen als ik hem oppak voor een knuffel.
En dan die diepe knor van tevredenheid als hij in mijn armen ligt.
Zie hem nu liggen op zijn slaapzak, lieve beer.

poes


Begin het nieuwe jaar met een een foto van Poes!
De ooit aanloopkat van mijn schoonouders, maar na jaren officieel trouwe bankhanger en voetenwarmer-in-bed. Met mandjes, kleedjes en zelfs een eigen kattenbak.
Poes is nu echt een oude dame, doof en met hier en daar kwakkeltjes maar ze doet het nog heel goed.
Oud en nieuw vond ze verschrikkelijk, ze kon het niet horen maar de lichtflitsen zag ze wel. Mijn schoonouders hadden haar binnen gehouden en vonden haar uiteindelijk na lang zoeken boven verstopt. Maar gelukkig is die ellende weer voorbij.
Mijn poezen reageren alle drie verschillend op vuurwerk. Yoshi heeft zijn eigen panic room, waar hij naar toe sluipt bij de eerste harde knal. Rond een uur of 4 ‘s nachts kruipt hij daar weer uit om hard knorrend op mijn hoofd te gaan liggen.
Luigi was vorig jaar niet bang, dit jaar wel. Hij verstopte zich achter het bed en kwam daar na de laatste knal pas uit.
Mario interesseert het helemaal niets. Die lag languit de knorren op de bank, slapend door alle heisa heen.
Wanneer komt nu eindelijk dat vuurwerk verbod?