Voor het eerst lieten wij de balkondeuren op een grote kier zodat beide poezels ook ‘s nachts op het balkon kunnen. Tot nu toe vond ik dat een beetje eng met Mario, hij ontdekt nog steeds nieuwe dingen en kan dan heel onhandig zichzelf in een onmogelijk hoekje manoeuvreren. Nou kan hij geen kant uit op het balkon, maar toch.
‘s Ochtends gaan de gordijnen open en verrassing: Mario had wat te zooien gevonden. Stukken mos lagen door de hele slaapkamer en de trap. En het mooie is: niets van gehoord!