Altijd als we van huis gaan leggen we de bal met brokjes neer. Hebben ze wat te doen als wij er niet zijn. Als de bal leeg is of wij thuis zijn, ligt de bal in de kast waar ze er niet bij kunnen. Bowser wil nog wel eens in de kast springen, net een plank of 2 onder de bal. En gaat dan hard miauwen. DE BAL GRAAG.

Tja, waar gingen we dan heen op de zaterdagmiddag??? OMG, wat een mensen hebben we weer gezien. En Star Wars Clone Troopers. En Darth Vader. En Princess Leia.

Rond etenstijd begint de Grote Staarwedstrijd. Naar het vrouwtje. Of ze niet even snel een lekker hapje kan opentrekken. Helaas kunnen beide heren nog steeds geen klok-kijken en begint Het Staren al vroeg, zo rond 6 uur als ik thuiskom. En dan moeten ze nog wachten tot 8 uur, etens- en priktijd. Bowser is het nadrukkelijkst aanwezig, die kan echt heel duidelijk laten merken DAT HIJ HONGER HEEFT. Drentelen rond de benen in de keuken. Rollen en knorren voor aandacht, zie mijn grote streepjesbuik vrouwtje, DIE IS LEEG. En boos kijken omdat het smakelijke kippetje zolang uitblijft 🙂

Tot mijn verbazing was Bowser HI. High dus. Op de suikermeter. Zo hoog dat het niet te meten was, dat is boven de 30. Ik zag al aan zijn gedrag dat er iets niet goed was en hij zit sky high. De laatste keer dat hij zo extreem HI was moest ik even opzoeken: 22 september 2008. Het nare is dat hij er echt last van heeft: heel sloom, amechtig liggen met zijn kop plat op de grond en heel, heel, heel zielig miauwen. Getver. Meteen zijn dosis insuline verhoogd en ook een nieuwe ampul aangebroken, dat wil ook nog wel eens het verschil uitmaken. En nu maar wachten tot hij weer gaat zakken. Arme vent.

Vannacht om 5 uur miauwde Bowser me wakker. Hij stond heel hard te loeien, zware paniek. Midden in de nacht ben ik niet op mijn wakkerst, hem meten zat er niet in. Paniek is eigenlijk altijd een te lage waarde dus maar eten gegeven. Zijn brokjes vrat hij zowat met bak en al op, kan er wel van uit gaan dat hij te laag zat. Het meten gisteravond was niet gelukt maar ik had al het vemoeden dat hij weer gestaag aan het dalen is. Vanochtend lukte het meten wel, een half uur na zijn ontbijt had hij 6.6 bss. Maar weer ietsje minder insuline gespoten om een te zware dip te voorkomen. Mijn suikerbeestje blijft een schommelkont.

Een poezenleven is zo slecht nog niet. Beetje eten, beetje slapen, beetje spelen. Boel beetje slapen eigenlijk. Als ik zo naar mijn kinders kijk is Bowser nog het meest actief. Die hobbelt achter me aan, kletst me de oren van de kop en drentelt om mijn benen heen. Yoshi daarentegen slaapt. De hele dag. Om ‘s nachts opeens wakker te worden en om aandacht komt vragen. Ook gezellig maar ik moet hem toch eens leren klokkijken. Beide heren liggen nu samen op slaapzak. Yoshi slaapt al de hele ochtend, die heeft nog niet bewogen. Bowser is wat van plan zo te zien.