Met heel veel pijn hebben we Bowser op dinsdag 18 augustus laten gaan. Zijn nieren waren helemaal op. Om kwart over 3 waren hij en ik nog samen bij de da en ‘s avonds om half 7 is hij thuis naar de Regenboog gegaan. We waren buiten op het balkon, Bowser lag te slapen toen de da de eerste prik zette. Daarna is hij rustig op schoot bij manlief naar zijn broertje Koopa gegaan. We hebben hem samen naar het crematorium gebracht en hij was vrijdag de 21 weer thuis.
Liefde is ook laten gaan, maar het doet zo verschrikkelijk veel pijn.
Dag Bowser, lieverd, knuffel.

We hebben de as op de sterfdag van zijn broer Koopa, 30 augustus, uitgestrooid over de Amstel. Vanaf dezelfde brug waar we ook Koopa 7 jaar geleden hebben uitgestrooid. De broers zijn nu weer samen.

We hebben zondag eerst Bowser zijn as uitgestrooid en toen heb ik de lege urn erachteraan gegooid, de Amstel in. Ik wilde thuis niet een lege urn hebben. Dan heb je zo’n ding staan, wat moet je ermee.

Het uitstrooien was gewoon mooi. Klein briesje, de as waaide mooi het water in en zonk langzaam. Voordat we dat deden hebben we nog heel lang op de brug gestaan, hangend over de reling. Ik had de urn stevig vast en manlief en ik stonden eigenlijk alleen maar te huilen. En te praten. Toen we er klaar voor waren heeft hij de as uitgestrooid.
De as zit in een boterhamzakje in die urn, met een draadsluiter er omheen. Dat is een beetje suf. Dan sta je toch met een leeg boterhamzakje en het is een beetje onhandig om dat ook in het water te gooien. Thuis in de vuilnisbak gedaan.

Het was weer een verdrietig moment maar ook mooi omdat Bowser en Koopa nu weer samen zijn. Dat levert weer mooie herinneringen op, bijv. van toen ik ze voor het eerst leerde kennen. Manlief had de katten al toen ik hem leerder kennen, ze waren net 1 jaar. Net kitten af maar toen al heel gezellig. Met een flinke borrel erbij hebben we zondag aan leuke momenten gedacht. Verdriet maar veel herinneringen.