Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het hoekje achter de deur om precies te zijn. Yoshi zat achter de deur van de berging, ik was erin de wasmachine aan het uit- en weer inladen. Bij het eruit lopen geef ik de deur een zet en daarmee lanceerde ik Yoshi de trap af, met een enorme vaart de slaapkamer in. Ik liep meteen naar hem toe om te kijken of er niets aan de hand was. Hij was doodsbang voor me, kroop weg en sloop naar de woonkamer om achter het gordijn te gaan zitten. Manlief er achteraan, oppakken en kroelen en lief toespreken. Hij hinkte heel erg met zijn pootje en wilde maar een ding: verstoppen. Meteen een holletje gemaakt in de slaapzak en hem daarin laten kruipen. En maar aaien en toespreken om hem rustig te krijgen. Na een poosje opgepakt en gekeken of zijn pootje niet echt mis was maar gelukkig loopt hij nu normaal. Hij is alleen, net als ik, enorm geschrokken van deze onhandige actie.

Tja ook Yoshi ontkwam niet aan de APK: de jaarlijkse Algemene Poezen Keuring. Vorige week was Bowser het bokje, deze week het grijze piepertje. En piepen deed-ie. Het hele eind. Heel hard. Loeien. Mieoewen, kan het geen miauwen noemen. Bij de da wilde hij natuurlijk niet uit het reismandje maar kroop hij heel dicht tegen me aan. Hij dacht kennelijk dat als hij zich heel klein maakte niemand hem zou zien. Mislukt ventje, je bent weer bepoteld, beluisterd, geknepen, gewogen en als toetje ook nog een enting. Hatsikidee. Yoshi weegt ruim 4 kilo en is helemaal gezond. Gelukkig maar, 1 zorgenkind is meer dan genoeg.